Het passagiersschip m.s. “Oranje” van de Stoomvaart Maatschappij ‘Nederland’ (SMN) is misschien wel het meest iconische schip uit de nationale maritieme geschiedenis. De “Oranje” werd in 1938 in Amsterdam tewatergelaten en gedoopt door Koningin Wilhelmina. In 1979 zonk het op weg naar de sloop als Italiaans schip onder de naam “Angelina Lauro” in de Stille Zuidzee. In de Tweede Wereldoorlog was het een hospitaalschip. Na de oorlog verzorgde het lijndiensten en cruises naar Azië en Australië. Veel Nederlanders hebben met het schip gereisd.

Het schip duikt dan ook regelmatig op in het werk van Micha Cluysenaer. Regelmatig ontvangt zij genealogische vragen die betrekking hebben op het schip. En ooit schreef zij een lesbrief en kleine tentoonstelling over de kunstenaar die het luxe scheepsmeubilair ontwierp. Er zijn ook persoonlijke herinneringen. Als achtjarig meisje was Micha’s moeder aan de hand van haar ouders aanwezig bij de tewaterlating. En uit haar tijd bij Stichting Pelita kent zij verhalen van cliënten die na de oorlog ziek en verzwakt uit Japanse interneringskampen terugkwamen. Lees hier Micha’s verhaal.

Onze vereniging Ondernemers in Geschiedenis sloot haar jubileumjaar 2018-2019 feestelijk af met de presentatie van een online ledenmagazine met daarin 18 prachtige verhalen over betekenisvolle erfgoedplekken, geschreven door onze leden.

Margaret Leidelmeijer is gespecialiseerd in koloniaal erfgoed en oorlogserfgoed van het voormalige Nederlands-Indië. Tijdens onderzoek voor de Indonesische regering, die de Ombilin-kolenmijnen in Sawahlunto in West-Sumatra met de bijbehorende spoorlijn en haven, wilde voordragen als UNESCO-werelderfgoed, kruiste de Delftse spoorwegingenieur Jacobus Leonardus Cluysenaer (1843-1932) haar pad. Het ‘totaalconcept’ van mijnen, spoorlijn en haven werd eind negentiende eeuw door Cluysenaer bedacht en ontworpen.

Als ingenieur wilde Cluysenaer vernieuwingen toepassen in de bouw van de spoorlijn. En vanuit sociale motieven wilde hij de regionale welvaart bevorderen en goede werkomstandigheden creëren voor vrije arbeiders. Mooie idealen, maar de praktijk bleek anders. Zijn plan uit 1875 belandde in de ijskast vanwege de peperdure Atjeh Oorlog. Pas jaren later werd het project uitgevoerd. Uiteindelijk werd er 'iets groots verricht’, maar dat gebeurde nu wel over de ruggen van dwang- en contractarbeiders die onder erbarmelijke omstandigheden moesten werken.

Het technologische systeem heeft inmiddels de status van Unesco Werelderfgoed.

Onze vereniging Ondernemers in Geschiedenis sloot haar jubileumjaar 2018-2019 feestelijk af met de presentatie van een online ledenmagazine met daarin 18 prachtige verhalen over betekenisvolle erfgoedplekken, geschreven door onze leden. Lees hier Margarets verhaal. 

Voor geboren en getogen Gouwenaar Jesse Poiesz is het Nederlands Volksbuurtmuseum, aan de noordkant van het centrum van de stad Utrecht, zijn plaats van herinnering. In 2012 deed de pas afgestudeerde cultuurhistoricus hier ervaring op in het ontsluiten van geschiedenis voor een groot publiek. Het Volksbuurtmuseum helpt Jesse herinneren aan wat hij als historicus belangrijk vind. Hij is als gastheer nog steeds actief voor het museum.

Lange tijd was geschiedenis het verhaal van Grote Mannen die Grootse Dingen verrichtten. Een Volksbuurtmuseum zorgt ervoor dat de rol van de kleine man in de geschiedenis niet wordt vergeten. Het helpt ons herinneren dat alles wat we doen ooit geschiedenis zal zijn. En dat alles wat we doen ertoe doet. Maar het laat ook zien dat het verleden niet perfect was. Achter de ‘nostalgie’ van een volksbuurt schuilt vaak een harde realiteit. Lees hier zijn verhaal.

Onze vereniging Ondernemers in Geschiedenis sloot haar jubileumjaar 2018-2019 feestelijk af met de presentatie van een online ledenmagazine met daarin 18 prachtige verhalen over betekenisvolle erfgoedplekken, geschreven door onze leden.